Όλοι εναντίον όλων

Έχασε τη ζωή του ένας 25χρονος. Ένας νεκρός και επτά τραυματίες πριν τον αγώνα βόλεϊ γυναικών ΠΑΟ-Ολυμπιακού.
Πως να ξεκινήσεις να σχολιάζεις το γεγονός; Και τι να πεις; Κατ’ αρχήν το αυτονόητο. Το παλικάρι πήγε εντελώς τζάμπα.

Από εκεί και πέρα, αφότου περάσουν λίγα λεπτά, ηρεμείς. Και προσπαθείς ν’ ανασυστήσεις όλο το σκηνικό. Πως να το κάνεις όμως, δίχως να υποπέσεις σε κοινωνιολογισμούς; Αδύνατον. Γιατί γνωρίζεις τα πραγματικά αίτια. Τα βαθύτερα. Αλλά τι παραπάνω να πεις;

Ότι, λογουχάρη, σε μια κοινωνία που τείνει να αποδομήσει κάθε έννοια συλλογικής ταυτότητας, ανθούν οι ψευδοταυτότητες και τα υποκατάστατα της συλλογικής ένταξης. Ότι εκεί εδράζεται η ανάπτυξη του χουλιγκανισμού;

Ότι σε μια κοινωνία που οι ρυθμοί της εξελίσσονται βίαια, σε μια κοινωνία που οι αναγκαιότητές της επιβάλλονται βίαια, όπου οι ανισότητές παροξύνονται και αποκλείουν βίαια, όπου βίαια ενσωματώνονται οι άνθρωποί της στον καθημερινό ρου, όπου η βία είναι συστατικό στοιχείο της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, σ’ αυτήν την κοινωνία η βία θα διαποτίζει ολοένα και περισσότερο την ατομική και την συλλογική μας συμπεριφορά. Ώσπου να καταλήξει η ζωή μας σαν το Σπιρτόκουτο του Οικονομίδη ή σαν την «φυσική κατάσταση» του Χόμπς. Πόλεμος όλων εναντίον όλων;

Ότι αυτός ο χουλιγκανισμός που είναι διαποτισμένος μ’ αυτήν βία, γίνεται αντικείμενο διαχείρισης από την δράκα των μεγαλοπροέδρων, γιατί στις πλάτες του παίζεται «παιχνίδι» με την «παράγκα»;

Ότι η αστυνόμευση και η καταστολή δεν μπορεί να δώσει την λύση, γιατί στην βία δεν απαντάς με βία;

Και εάν τα πεις, τότε τι παραπάνω θα έχει συμβεί;